CiMeLeon

Hayatı olduğu gibi kabul etmek lazım derler yazarlar. Ediyoruz hadi bakalım, bazen ne kadar zor olsa da en büyük gayretimiz bu yönde zaten her zaman… her gün güneş doğacak biliriz ama öyle ama böyle…. Hegel’in de dediği gibi en sağlam arkadaşımız  gölge bile hep güneşli havalarda yanımızdadır. İşte bu yüzden sen kimilerinin hayatına güneş olursan yanındadırlar. Bir gün çehreni karart herkes el olur. Sen durmadan empati yaparsın, öyle demeyeyim, onu sormayayım incinir kırılır yanlış anlar, ruh halini düşürmeyeyim dersin, bir an gelir sen de beklersin bana dönsün, benim ayakkabılarımı giysin…. Ama nafile, senin hayatının bütün kodları ve şifreleri açıktır, ortadadır. Kazara sen karanlığından çıkmak için bir ışık beklersen, hatalı, problemli olursun… Ne zaman biteceği sorulur; cevabı gayet basittir ve açıktır. Sen puslu havada da de gölge olabildiğin zaman bitecektir aslında.Konuştuğun zaman sadece dinlediğin zaman değil. Neden mi? İnsanlar konuşmalılar, iletişim kurmalılar, birbirlerinin gözlerine bakmalılar. Güneş olabilmeliler her daim…. Çünkü teklik duygusu insanoğlu için rahatsızlık verici, sen bütün kod ve şifrelerini açık ediyorsan ve o Pandora’ nın kutusunu oynuyorsa, kutuyu sen açmaya kalkıyorsun zihninde, işte o zaman kutudan çıkma ihtimali olan da olmayan da geliyor zihnine…. bu durum var ya en iyi Grange’ın deyimiyle kıçında bir kurşun…

Bu yüzden de sıkılıkla incinen, düşünen, kendi içinde savaş veren ama hissettirmeyen her zaman sensindir. hem onun savaşını verirsin, onun gibi düşünüp; hem de kendininkini…. Bu yük biraz paylaşılsa ne kadar hoş olur aslında… Paylaşmayan yalnızlık insanın içinde öfke enerjisi birikmesinden başka bir boka yaramıyor. Yaşama, yaşamamaya, olana, olmayana her şeye öfke…. Sonunda da o öfke kendine, yalnızlığına çeviriyor oklarını…. Soruyorsun neden sadece ben düşünüyor, neden sadece ben soruyorum…. Neden benim kartlarım açık????  Çok zor öfkelenen de öfkelenilen de sensin…. Tıpkı koca bir dağa çarpıp geri gelen senin öz çığlığın gibi…..

ANLADIĞIN KADAR ÖZGÜRSÜN!!!!